freddie

Płyta, którą zechciałem zrecenzować jest płytą bardzo trudną. I tak samo trudno mi było pisać ten tekst jak i słuchać samej muzyki. Odważyłem się jednak, bo przecież współczesne dziennikarstwo (muzyczne w SZCZEGÓLNOŚCI) musi być odważne.

Długo przygotowywałem się do tej recenzji. I z tej okazji pragnę z samego początku podziękować Camelowi, który udostępnił mi płytę na około miesiąc. Był to miesiąc rzetelnego słuchania. Prawie co wieczór koiłem się dźwiękami tej płyty – i uważam, że nie były to wieczory stracone…

Od początku – Rick Wright nagrał płytę o depresji klinicznej. Jest to dzieło (concept album) tworzone pod wpływem uczuć spowodowanych właśnie tą chorobą jego żony. W tym wypadku jasne staje się, iż nie możemy spodziewać się wesołych melodii w rodzaju „Brain Damage”. Celowo użyłem tytułu Pink Floyd, ponieważ uważam, że po przesłuchaniu tego albumu w 100% można docenić geniusz Wrighta i jego wkład w muzykę tego zespołu.

Zaczyna się podobnie jak w „The Division Bell”. Odgłosy burzy, jakiegoś strumienia… Nagle głos Sinead O’Connor. Zaczyna się dość ciepło… I potem przejście w „Night of a Thousand Furry Toys”. Świetne partie gitary akustycznej i rytm perkusyjny. I na głównym planie głos Wrighta… Coś niesamowite. Ten głos kojarzący się a aksamitem teraz brzmi jak połączenie ciepłego niskiego  Gilmoura z syczącym Watersem. Wspaniałe podwójne solo gitarowe… Najpierw krótkie, dziwaczne, potem słyszymy genialne, melodyjne – a’la Gilmour. Potem cisza… Odgłosy kołysanki… I pompatyczne dźwięki klawiszy przenikające do słuchacza tak samo jak wchodzący następnie głoś bohatera. Głos rozpaczy i bólu – tak jest prawie do samego końca płyty. Dziwna to miejscami płyta i niewątpliwie niezwykle trudna do słuchania. Trudna tekstowo, trudna muzycznie. Pamiętam, gdy pierwszy raz przesłuchałem ją całą to byłem tak niesamowicie.. zmęczony? Nie wiem czy to właściwe słowo… - naładowany emocjami. Bo to jest dzieło niezwykle emocjonalne…

Następny utwór również zaczyna się odgłosami klawiszy – wyjętych żywcem z horroru. Partia basu… i to magiczne wejście perkusyjne. Po raz kolejny jestem niezwykle zaskoczony. Perkusista Manu Katche nadaje wszystkim utworom to niesamowite brzmienie. Prawdziwe cudo. Warto tę płytę posłuchać choćby dla paru takich momentów. W „Runway”, bo o tym utworze opowiadam, wszystko jakby rośnie – głośniej, potężniej, silniej – i zatrzymanie… Partie skrzypiec i psychodeliczne dźwięki klawiszowe kończą utwór. Tak kończy się pierwsza część płyty…

Druga natomiast wprowadza nas na dobre w opowieść o tym, jaki świat potrafi być niesprawiedliwy. Przenikające do każdego punktu ciała efekty prawdziwe apogeum… Odgłosy dzieci, cyrku… - Czy mają oznaczać tęsknotę? Prawdopodobnie tak, choć muszę przyznać, że dzieło to można interpretować na przeróżny sposób. Z mrocznego „Unfair Ground” przechodzimy do posępnego „Satellite” – absolutnie jeden z najbardziej wpadających w ucho utworów na krążku. Jak zwykle świetna praca sekcji rytmicznej i genialne frazy gitarowe. Brzmiące tak, jakby pochodziły z sesji „The Wall”. Zastanawia fakt, że głosu Ricka Wrighta nie możemy tu doświadczyć w ogromnych ilościach. Wręcz przeciwnie. On daje się nieść muzyce. To ona opowiada o emocjach. Wcale nie gorzej (a może nawet i lepiej) niż sam Mistrz, który odzywa się do nas w „Woman of Custom”. Mamy tu do czynienia z dość pogodną kompozycją – wspaniały moment płyty. Solo gitarowe (akustyczne) wprowadza nas w trochę smutniejsze klimaty po to by znów powrócić w atmosferę chwilowego szczęścia. Celowy zabieg? Czy Wright chce pokazać to, że mimo wszystko szczęście jest zjawiskiem chwilowym? Chyba tak, bo ostatni, krótki, fragment drugiej części płyty zajmują  jedynie nostalgiczne dźwięki fortepianu…

Pierwszy akcent trzeciej części dzieła „Black Cloud” cały czas prowadzi słuchacza po tym niesprawiedliwym świecie… Psychodeliczne efekty pokazują nam mękę, przez którą przechodzi Wright i jednocześnie, przez którą przechodzi słuchacz… „Far from the Harbour Wall” to melancholijna opowieść o wspomnieniach, które już nigdy nie wrócą… Gdzieś za głośną partią perkusji słychać delikatne solo akustyczne… Jakby chęć podkreślenia tego, że dawne, cudowne wspomnienia są jednak przytłumione obecną rozpaczą. Głośne solo perkusji, która oddaje wspaniale klimat zagubienia! Jeszcze nigdy czegoś takiego nie słyszałem… „Drawning” (pełniący tu rolę takiego „On The Run”) i „Reaching for the Rail” to kontynuacja horroru, przez jaki przechodzi dusza człowieka… W tym drugim odzywa się Sinead O’Connor, która ma symbolizować zmarłą żonę odzywającą się jakby zza światów  i przypominającą mu tę starą kawiarnię, której odgłosy można usłyszeć. Wspaniały dialog Wrighta z O’Connor robi wrażenie rzeczywistej rozmowy… A potem znów floydowskie solo gitarowe przekazujące głos wokalistce. Utwór kończą razem… Wspaniały akcent ukazujący, że bez względu na wszystko zawsze będą ze sobą… 

Przed nami ostatni fragment dzieła. Wright płaczącym głosem wspomina niebieski pokój w Wenecji… a następnie słodką July… „Sweet July” rozpoczyna ciekawa partia gitary. Solo na wspaniałym lekkim efekcie i z tym fenomenalnym pogłosem na tle dźwięków klawiszy i gitary akustycznej. Czy ktoś mi teraz powie, że Pink Floyd to Roger Waters/ewentualnie Roger Waters i David Gilmour? Fascynująca ballada z dialogiem dwóch gitar jest chyba punktem kulminacyjnym… Choć w sumie ta płyta ma bardzo dużo punktów kulminacyjnych (to niemożliwe, a jednak)… „Along the Shoreline” to szybki utwór, który łączy w sobie wszystko to co na tej płycie najlepsze… Po raz kolejny chylę głowę przed fenomenalną solówką gitarową. Zwraca uwagę to, jak fenomenalnie czwarta część jest pomyślana. Zaczyna się smutnym „Blue Room In Venice”, potem w „Sweet July” rozimprowizowane gitary przenoszą nas w „Along the Shoreline”. Całość natomiast kończy ballada „Breakthrough” z fenomenalnymi dźwiękami gitary klasycznej i wokalem Sinead O’Connor. Wspaniały akcent na koniec całej płyty – płyty, która zostaje przeze mnie tutaj i teraz okrzyknięta Dziełem Wspaniałym! Utwór ten zostawia w słuchaczu jakąś nadzieję. Pozostawia po sobie nutkę zastanowienia nad światem i udowadnia, że z każdego, nawet największego, problemu można wyjść zwycięską ręką, a przynajmniej mieć poczucie tego, że zrobiło się wszystko w tym kierunku. Wskazuje również na to cudowna okładka płyty, która przedstawia z jednej strony postać pogrążającą się w chorobie, a z drugiej uwalniającą się od niej. Czy dzieło „Broken China” można uznać za spełniony punkt honoru Ricka Wrighta, który chciał tym akcentem pokazać, że zrobił wszystko co mógł w walce o życie żony? Sądzę, że tak i przyznaje, że ta płyta jest  wspaniałym uwieńczeniem tej historii.

Ocena: *****

Gdybym nie dał pięciu to bym nie mógł spać po nocach i nie mógł bym spojrzeć Camelowi w oczy… Płyta ta jest jednak przeznaczona dla małego grona ludzi. Jest to rzecz bardzo ciężka. Trudna w odbiorze, więc ludziom którzy są na etapie „Nievermind” Nirvany – raczej nie polecam. Patrząc jednak z punktu widzenia człowieka, który do tego dzieła dorósł (tak, tak o mnie mowa :D) i całej genezy powstania płyty - jest to „Dark Side Of The Moon” w wykonaniu samego Wrighta. … Chciałem napisać „polecam”, ale nie mogę J…

 Freddie

Wszystkich, którzy liczą na moją nieprzychylną recenzję jakiegoś albumu niestety muszę głęboko rozczarować. Wiem, że o wiele prościej się pisze o płytach dobrych niż tych z niższej półeczki, ale taki mam rozkład. W planach mam na razie jeszcze dwie płyty. Oby dwie świetne. Potem pomyślę nad dalszymi recenzjami. Na razie jednak skoncentrujmy się na rzeczy właściwej, czyli na albumie. A album to niezwykły…

Przede wszystkim muszę pochwalić się, iż zamówiony został przeze mnie w dniu premiery, a dostałem go 2 dni po (ale to się nie liczy J). Było warto. Dostałem w swoje rączki cudowną, kolorową tekturę. Otwierając ją zdziwiłem się jeszcze bardziej: Do tekturki przyklejona była jeszcze bardziej kolorowa i ciekawie pomyślana książeczka. Na samym końcu znalazłem białą, najzwyklejszą kopertkę, w której schowany był kawałek plastiku pochłaniający całą moją duszę.

Na samym początku muszę określić jaka to płyta. Tak więc wydaje mi się, iż jest to rock z domieszka bluesa połączony z kawałkiem dobrych efektów rodem z Dalekiego Wschodu. Robert Plant nigdy nie krył swoich fascynacji muzyką arabską i kulturą orientalną. I tego tutaj nie brakuje. Zaczyna się tak jak się zacząć powinno. Bongosy i gitara akustyczna, smyki… I naprawdę dobry głos Planta – taki przeszywający. „Another Tribe” rozpoczyna jeden z najważniejszych albumów tego roku. Jestem tego pewien. Grupa, z którą śpiewa główny bohater – Strange Sensation – prezentuje się na całej płycie fenomenalnie. Piosenka przechodzi w ciszę, a potem jakiś krótki efekt i ten rytm perkusji, który zostaje w pamięci na bardzo długo. Wspaniały bas i naprawdę fenomenalny wokal. Porywający refren już na dobre pozwala oswoić się z tą płytą. „Shine It All Around” wprowadza nas do wspaniałego ogrodu. Z którego żal wyjść… Ale zawsze można wejść jeszcze raz. Albumem absolutnie nie można się nudzić. Zawiera bardzo dużo różnego rodzaju treści muzycznych, a jednak jest spójny i, co szybko można zauważyć, jakoś szybko się kończy. Wciąga! I o to chodziło. W niektórych momentach można dosłyszeć brzmienia zeppelinowe. Np. we „Freedom Fries” – ten motyw gitarowy i gra sekcji rytmicznej sprawia, że trzeba zajrzeć do książeczki czy tam przypadkiem nie widnieje nazwisko Jimmiego Page’a  lub Johna Paula Jones’a. Niestety… nie. Wokalista zapuszcza się też w rejony psychodelii. Mocno elektroniczny „Tin Pan Valley” robi piorunujące wrażenie. Szept Planta docierający do słuchacza, niczym ukłucie igły przeradza się w mocny, hard rockowy refren z tym łatwo rozpoznawalnym krzykiem Planta. Cudeńko. Z każdym utworem utwierdzamy się, że jest płyta genialna. Tak – to właściwe słowo – genialna. A potem… nie – to nie „Bron-Y-Aur Stomp”– ale brzmienie gitary akustycznej takie samo. I fenomenalny śpiew – przez cały czas. Nie odczuwa się przemijających lat Planta. Śpiewa w ten sposób, aby nie było to dostrzegalne.  Kapitalny „The Enchanter” zawiera w sobie wszystko to czego oczekujemy od Planta - wspaniała kompozycja zawierający ciekawy motyw gitarowy, wokal, od którego nie można się oderwać, wpadający w ucho refren i jedyna na tym albumie dłuższa solówka… Potem zatrzymanie, efekty w stylu… techno? Techno w połączeniu z orientem? No cóż – na każdym kroku Plant udowadnia nam, że potrafi pisać oryginalnie, współcześnie, a jednak „plantowo” – i za to cenię tą płytę najbardziej.

Potem otrzymujemy typowo rockowo-arabski „Takamba”. „Dancing In Heaven” to jeden z moich faworytów na tej płycie. Nie sięgajcie do książeczki – to nie Page na gitarze, choć znów to brzmienie akustyczne tak łudząco podobne. Co jakiś czas gitarzysta serwuje nam efekcik slajdowy, który w „przytulny” sposób wkomponowuje się w całość. Jeśli w przypadku „Takamby” mowa była o rocku arabskim, to „Somebody Knocking” to typowa muzyka arabska, natomiast „Let The Four Winds Blow” można by z powodzeniem wsadzić do westernu. Ta partia gitary i perkusji robi swoje J.

Następnie utwór tytułowy. Kulminacja całego albumu. Kulminacja na końcu? Hm… u Planta wszystko jest możliwe. I te bluesowe partie fortepianu – chciałoby się żeby kawałek trwał  przynajmniej z 15 minut… Fantastyczny transowy refren. Sami się wyrywacie do śpiewu z Plantem. Wiem po sobie – gwarantuję super emocje J. Czy mogło zabraknąć harmonijki ustnej na płycie Planta? Oczywiście, że nie – pojawia się w niektórych momentach. Pod koniec utworu następuje uwypuklenie perkusji… i znowu fortepian – bomba. W tym momencie chciałoby się wyłączyć płytę. Tymczasem Plant serwuje nam na koniec króciutką miniaturkę nagraną jakby w piwnicy jakiegoś domu w Maroko. Skomplikowanego tekstu tam nie ma, wiec możecie wrzeszczeć rano po przebudzenie „Oh yeah!!!” razem z Robertem Plantem – przed Wami dobry dzień. Koniec płyty…? Nic bardziej mylnego. Dostajemy niespodziankę w postaci przerobionego „Shine It All Around”. Ale jaka to przeróbka! Camel nazywa ją techniawą. I słusznie! Sądzę, że z powodzeniem mogłaby z tym beatem wejść do polskich dyskotek. Nie… Plant jest na to za ambitny. Pewnie myślicie, że to jakieś badziewie skoro pachnie techno. A właśnie – tylko pachnie. Uważam, że to bardzo dobry numerek na zakończenie albumu. Przepełniony efektami, jakieś pogłosy, syntezatory… i nagle ten rozbrzmiewający jeszcze długo po wyjęciu płyty z odtwarzacza głos Planta… Fenomen. I potem echo… echo… echo… bębenki… echo.. echo… echo… i mocne wejście rozefektowane. Głos Planta przepuszczony przez jakieś dziwadło. Potem jeszcze przerywane wersy zwrotki… bębenki… i znów efekty… i koniec… Teraz już naprawdę.

Robert Plant przyzwyczaił nas do swoich muzycznych eksperymentów. Tym razem dostajemy je w naprawdę dobrym wydaniu i w dodatku w doskonałej oprawie Świetna produkcja. Każdy instrument jest na swoim miejscu – wszystkie brzmią świetnie. Wg mnie najlepiej brzmi ten główny -  głos Planta, który łamie wszelkie bariery rockowe i nierockowe.

Ocena: *****

Bezapelacyjnie płyta genialna i fenomenalna. Od samego początku do samego końca. Od momentu, w którym otworzyłem powalającą tekturkę do momentu, w którym siedząc bez ruchu po około 50 minutach powiedziałem: „no to pięknie…”.

I jeśli mogę coś jeszcze poradzić – wstępujcie do ogrodu wtedy gdy tylko macie na to ochotę. Bo taka to płyta – na którą trzeba mieć ochotę. Ale jak już się ma… to ho ho ho…

Pozdrawiam

Freddie

Postanowiłem,  że na moim blogu  nie będę umieszczał jedynie felietonów. Fascynuje mnie dziennikarstwo muzyczne (hm… nowość?) i wpadł mi pomysł na pisanie recenzji płytowych. Będę recenzował krążki które przesłuchałem ostatnio i o których chciałbym Wam opowiedzieć bo są warte wspomnienia o nich. Jeśli chcecie to piszcie w komentarzach swoje propozycje płyt, które mógłbym ocenić. Będę wdzięczny. Zasady oceniania są takie jak w „Teraz Rocku”:

* - naprawdę bardzo słaba płyta

** - można od czasu do czasu posłuchać ( ale nie częściej niż raz na kwartałJ)

*** - płyta godna uwagi, warto posłuchać  

**** - bardzo dobra płyta

***** - płyta genialna, wyjątkowa, fenomenalna…

Od dzisiaj wchodzi osobny dział „Recenzje”. Witam wszystkich w pierwszym odcinku.

Odkąd po raz pierwszy ta płyta zawitała w moim odtwarzaczu obiecałem sobie, że będzie ona pierwszą jaką zrecenzuję tutaj. I tak oto przed Wami „Ósme piętro” zespołu Kombajn Do Zbierania Kur Po Wioskach.

 Na początku można rozpoznać styl Kombajnu jaki będzie prezentował podczas całej płyty. Gitara akustyczna w tle i wspaniałe subtelne efekty-pogłosy w gitarze. Charakterystyczny wokal Marcina Zagańskiego. Tak oto rozpoczyna się „8 dzień tygodnia” – pierwszy utwór na płycie. Jeden z lepszych, choć trzeba zwrócić uwagę, iż jest to krążek niezwykle równy. Już po pierwszych paru utworach można stwierdzić, że Kombajn to polski Pink Floyd nowej generacji. Świetne, dość progresywne kawałki z cudownymi tekstami (wszystkie autorstwa Zagańskiego). Początek płyty jest bardzo udany. Chłopaki potrafią przejść z melancholijnego, dość wolnego „8 dnia tygodnia” w energiczny utwór „Planety i liście” z fantastycznym beatem perkusyjnym ( przez cały kawałek Michał Gos, który zagrał w tym utworze na garach odwala kawał dobrej roboty). „Łyżki” to świetna opowieść muzyczna. Trwa prawie 5 minut a wydaje się, że o wiele wiecej. Wolny, niezwykle melancholijny utwór. W bardzo fajny sposób używane jest tutaj tamburyno. Tak, że jest wyraźnie słyszalne, a jednak nie zwraca na siebie uwagi… Cały Kombajn – wszystko dopracowane do ostatniej nuty.

Co do zawartości muzycznej muszę dodać, że niezwykłość Kombajnu polega na tym, że zespół już na tej płycie uświadomił nam czego możemy spodziewać się po następnej. W fenomenalny sposób odkrywa się przed nami na „Ósmym piętrze”. Fascynuje mnie ogromna ilość bajecznych efektów używanych przez zespół. We wkładce płytowej „efekty” przypisane są aż trzem muzykom. I rzeczywiście wyraźnie to słychać, że panowie z Kombajnu eksperymentują z różnymi dziwadełkami. Świetnie to wychodzi w „Warszawie”. W ogóle ten numer jest dość charakterystyczny – najdłuższy na płycie i jest naprawdę przepełniony psychodelicznymi efektami, a rytm wybijany jest chyba na jakimś automaciku perkusyjnym. Jedną z moich ulubionych kompozycji jest „Don’t driver so fast”. Wspaniała cichutka piosenka, której refren brzmi tak jak tytuł. Zwrotki natomiast śpiewane są w języku polskim. Ciekawy pomysł. Pewna innowacja… I takich innowacji na albumie jest wiele, wiele więcej.        

Jednym z najważniejszych aspektów jest to, że jest to płyta oryginalna. Na polskim rynku bardzo dużo teraz marnego hip-hopu i taniego popu. Rozpleniło się pełno takich „artystów” jak Brodka i jej podobnych. Kombajn jest swoistym ewenementem na polskim rynku. Prezentuje nam świeżą i ambitną muzykę rockową. To jest zjawisko podobne do Nirvany tylko, moim zdaniem, ambitniejsze. Zespół pokazuje słuchaczowi, że to co oglądamy na MTV i VIVIE to nie jest wszystko co dzieje się w muzycznym świecie. Tak, trzeba przyznać, że Kombajn nie jest grupą komercyjną. Mimo to jednak ma ograne w Trójce „Łyżki” i „Warszawę” – wspaniałe utwory, które wiernie oddają charakter całej płyty.

Ocena: ****

Płyta jest fenomenalna jak na polski rynek  muzyczny. Nie nudzi – a to ważne! Nie daję jednak pięciu gwiazdek, gdyż widać, że Kombajn Do Zbierania Kur Po Wioskach szuka cały czas swojego stylu… I dodam jeszcze tylko tyle, że takich zespołów Polska absolutnie nie powinna się wstydzić na arenie międzynarodowej. Uważam, iż Kombajn powinien pojechać na Eurowizję… Chociaż – czy tam miałby on rację bytu? Chyba nie… W końcu to Kombajn… Zespół absolutnie z najwyższej półki na polskim rynku muzycznym... a może z najwyższego piętra?...

Pozdrawiam

Freddie